System boloński to proces zmian w szkolnictwie wyższym rozpoczęty w 1999 roku w 29 krajach Europy na mocy Deklaracji Bolońskiej. Dokument ten przewidywał szereg zmian w procesie kształcenia i całym systemie edukacji wyższej. Ministrowie szkolnictwa wyższego zdecydowali m.in. o podziale studiów na trzy etapy, utworzeniu Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego, wprowadzeniu punktacji ECTS, systematycznej kontroli jakości kształcenia przez niezależne instytucje oraz promowanie wymiany studenckiej.
Poza kilkoma kierunkami trójstopniowy podział studiów zaczął obowiązywać od roku akademickiego 2007/2008. Zaprzestano rekrutowania na jednolite studia magisterskie. Studenci I roku zaczynali obowiązkowo studia licencjackie (I stopnia), natomiast żacy z II roku i wyższych lat kontynuowali naukę wedle starego modelu, na końcu którego do przygotowania była praca magisterska.
Praca licencjacka w dużym stopniu przypomina pracę magisterską. Różnice dotyczą objętości dzieł oraz poziomu podejmowanej w nich analizy naukowej. Poza tym utwory pisane na zakończenie studiów I stopnia nie są recenzowane, więc absolwent rejestruje w dziekanacie tylko dwa egzemplarze zamiast trzech, jak robią to osoby kończące studia II stopnia, których obowiązuje praca magisterska.
Żacy, którzy obronią swoje prace licencjackie, otrzymują dyplom ukończenia studiów oraz mogą posługiwać się tytułem zawodowym. Mają też prawo dalszego kształcenia się - na studiach uzupełniających magisterskich. Nie wszyscy decydują się na to rozwiązanie. Zresztą taka była idea trójstopniowego systemu szkolnictwa wyższego.