Tak daleko rozwinięta elektronika znalazła zastosowanie w wielu dziedzinach i gospodarczych i naukowych. Opanowała także uczelnie wyższe, na których za pomocą komputera i internetu wykonuje się wiele czynności i przeprowadza szereg operacji. Powszechnie na uczelniach działa elektroniczny system antyplagiatowy, któremu jest poddana każda oddana praca magisterska.
W ten sposób od mozolnego ustalania podobieństwa do innych prac został odciążony człowiek. Jeszcze do niedawna taką kontrolą zajmowali się profesorowie danej uczelni, na których spoczywała również analiza i ocena prac dyplomowych. Aby praca magisterska została poddana sprawdzeniu przez program antyplagiatowy student musi złożyć do promotora dwie wersje pracy dyplomowej.
Wersję, zapisaną w postaci elektronicznej, zawierającej koniecznie oświadczenie o autorskości i samodzielności wykonania danej pracy, promotor wysyła do bazy systemu antyplagiatowego. Po dokonaniu weryfikacji przez program wystawiany jest raport, w którym wykazany jest współczynnik podobieństwa dla sprawdzanej pracy magisterskiej.
Raport ten jest wysyłany zarówno do studenta jak i promotora. Za pomocą współczynnika określa się stosunek ilości nieuprawnionych zapożyczeń, pod którymi zawierają się fragmenty obcych tekstów lub cytaty, do całości pracy magisterskiej. Kiedy współczynnik podobieństwa przekracza dopuszczalne wartości, daną pracę ponownie analizuje promotor.